مخالفت های مردمی زمانی به اوج خود رسید که تلاشهای گروههای مخالف برای قانع کردن فواد سنیوره به پاسخگویی نسبت به مطالبات ملی و مشروع مردم، به بن بست رسید .
این مطالبات در بر گیرنده تشکیل یک دولت وحدت ملی است که قادرباشد خود را با شرایط بعد از جنگ 33 روزه اسرائیل با ملت لبنان وفق دهد .
این در خواست در حقیقت مورد تایید اغلب گروه های لبنانی از طیف های اسلامی ومارونی(مسیحی) قرار دارد، اما با توجه به حمایت قدرت های خارجی از این دولت، خواسته ملی رهبران احزاب سیاسی لبنان از سوی فواد سنیوره نادیده گرفته شد.
از سوی دیگر قدرت های خارجی به ویژه آمریکا وفرانسه که در فرایند سیاست های دموکراسی سازی مورد ادعای خود انقلاب های مخملی و نارنجی را در جهان تشویق می کنند؛ درباره ملت لبنان عکس این موضوع عمل می کنند.
به این مفهوم که اعتراض بیش از دو میلیون لبنانی به اوضاع معیشتی و نا کارآمدی دولت سنیوره، را نوعی هرج ومرج به شمار
می آورند.
این برخورد دوگانه وغیر منطقی، یاس ونا امیدی ملت لبنان را به همراه داشت و سرانجام دامنه اعتراضات به برخی در گیری های خیابانی نیزمنجر شد.
اقدام مخالفان در محاصره فرودگاه مقدمه دیگری برای افزایش آهنگ اعتراضات مردمی بود، اما دولت سنیوره عوامل طرفداران سمیر جعجع رئیس حزب نیروهای لبنان وولید جنبلاط رئیس حزب سوسیالیست های ترقی خواه را به ایجاد در گیری وتنش با نیروهای مخالف دولت تشویق کرد.
در طول تحصن 24 ساعته نیروهای مخالف در اطراف فرودگاه بیروت عوامل مشکوک و وابستگان به قدرت های خارجی تلاش کردند تا این اعتراضات مسالمت آمیز را به جنگ خیابانی تبدیل کنند، اما با هوشیاری رهبران حزب الله این توطئه خنثی شد.
با اینکه استعفای 6 وزیر کابینه از دولت سنیوره ومخالفت رئیس جمهوری ورئیس پارلمان وبرخی احزاب، مشروعیت قانونی را از دولت لبنان گرفته، اما سرسختی و لجاجت فواد سنیوره نخست وزیر لبنان سبب بحرانی تر شدن اوضاع این کشورشده است.
هر چند برخی گروههای همسو با دولت مایلند تا اوضاع لبنان را به سالهای دهه 70 و80 میلادی از قرن گذشته بازگردانند، اما تدبیر و تعقل رهبران مقاومت اسلامی که تا کنون به حل بسیاری از مشکلات کمک کرده ،اجازه بروز یک جنگ داخلی را به این کشور نخواهند داد.
رهبران حزب الله صریحا اعلام کرده اند که خط قرمز آنان، جنگ داخلی است، اما سایر طیف های طرفدار دولت متاسفانه از حسن نیت و اعتراضات مسالمت جویانه گروه های مخالف به سود خود استفاده می کنند.
اکنون با وجود افزایش تنش ها در لبنان، تنها راهی که فرا روی دولت فواد سنیوره باقی مانده، استعفای دولت و تشکیل یک دولت انتقالی و برگزاری انتخابات زودهنگام می باشد، اما به نظر می رسد افزایش محبوبیت مقاومت اسلامی پس از جنگ 33 روزه لبنان سبب شده تا برخی رهبران احزاب همسو با دولت که از شکست در انتخابات آینده بیمناکند؛ در جلوگیری از استعفای سنیوره نقش مهمی ایفا می کنند.
از سوی دیگر قدرت های منطقه ای و فرا منطقه ای باید شرایط فعلی لبنان را درک کنند واز دخالت در اوضاع داخلی این کشور اجتناب کنند، زیرا اینگونه دخالت ها کمکی به حل بحران ملی این کشور نخواهد کرد.
با اینکه خویشتنداری رهبران گروه های مخالف، در حقیقت عقب نشینی از مطالبات مردم تلقی نمی شود، اما اگر نخست وزیر لبنان خواسته های عمومی را پاسخ ندهد ؛ این کشور در آینده با یک بحران خطرناکتری روبرو خواهد شد.
اگر فواد سنیوره بخواهد بحران فعلی را با بحران بزرگتری حل کند؛ قطعا نیروهای مخالف مجبور خواهند بود تا دامنه مطالبات وسر انجام اعتراضات خود را توسعه دهند که این امر لبنان را فلج خواهد کرد.
آنچه که در شرایط فعلی، ملت لبنان به آن نیازمند است؛ تصمیمات مستقل ملی وبه دوراز دخالت قدرت های منطقه ای وفرا منطقه ای است تا در پرتودستیابی به یک توافق ملی همه گروههای لبنانی به حقوق واقعی خود دست یابند.
نظر شما